кры́ўдзіцца, -джуся, -дзішся, -дзіцца; незак.

Адчуваць крыўду, прымаць што-н. за крыўду.

К. на несправядлівасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кры́ўдзіцца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. кры́ўджуся кры́ўдзімся
2-я ас. кры́ўдзішся кры́ўдзіцеся
3-я ас. кры́ўдзіцца кры́ўдзяцца
Прошлы час
м. кры́ўдзіўся кры́ўдзіліся
ж. кры́ўдзілася
н. кры́ўдзілася
Загадны лад
2-я ас. кры́ўдзіся кры́ўдзіцеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час кры́ўдзячыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кры́ўдзіцца несов. обижа́ться, быть в оби́де;

ты на мяне́ не ~дзішся? — ты на меня́ не обижа́ешься (не в оби́де)?

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кры́ўдзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; незак.

Адчуваць крыўду, прымаць што‑н. за крыўду. Крыўдзіцца за непавагу. Крыўдзіцца на сябра. □ Мікалай крыўдзіцца пачаў, крычаць на Костуся, што той не паклікаў яго. Чорны. Ціхон Ціханавіч не ўмеў крыўдзіцца і мірыўся з усім, што тварылася дома. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыўдава́ць, кры́ўдзіцца sich gekränkt [beléidigt] fühlen, beléidigt sein, übel néhmen* (на каго-н. D); Ánstoß néhmen* (на што-н. an D); krumm néhmen* (на што-н. A); böse sein (на каго-н. D) (разм.);

не крыўду́йце на мяне́! néhmen Sie es mir nicht übel!

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

крыўдзіцца, крыўдаваць, абражацца, наракаць; дзьмуцца, надзімацца (перан.) □ мець крыўду, быць у крыўдзе, насіць крыўду

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

крыўдава́ць, -ду́ю, -ду́еш, -ду́е; -ду́й; незак.

Мець на каго-н. крыўду; крыўдзіцца.

Не трэба к.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крыўдлі́вы, -ая, -ае.

Які лёгка крыўдзіцца, здольны адчуваць крыўду.

К. па натуры чалавек.

|| наз. крыўдлі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́цік

‘той, хто дуецца, крыўдзіцца на каго-небудзь’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ду́цік ду́цікі
Р. ду́ціка ду́цікаў
Д. ду́ціку ду́цікам
В. ду́ціка ду́цікаў
Т. ду́цікам ду́цікамі
М. ду́ціку ду́ціках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скавыта́ць, -вычу́, -вы́чаш, -вы́ча; -вычы́; незак.

1. Пра сабаку: жаласна павіскваць, ціха ныць.

2. перан. Крыўдзіцца, скардзіцца, плакаць (разм., зневаж.).

|| наз. скавыта́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)