крыку́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. крыку́ха крыку́хі
Р. крыку́хі крыку́х
Д. крыку́се крыку́хам
В. крыку́ху крыку́х
Т. крыку́хай
крыку́хаю		 крыку́хамі
М. крыку́се крыку́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыку́ха ж., разг. крику́ха, крику́нья

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крыку́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.

Разм. Жан. да крыкун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыку́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

1. Крыклівы чалавек.

2. Пра таго, хто многа і попусту гаворыць.

|| ж. крыку́ха, -і, ДМ -ку́се, мн. -і, -ку́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Крыку́ха ’падсадная качка ў паляўнічых’ (ТС). Да крычаць. Гл. крык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

крику́нья, крику́ха крыку́ха, -хі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Крывэ́дла ’крыкуха, плакса’ (Яўс.). Да крывіцца ’грымаснічаць’. Гл. крывы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пістульга́н ’шулёнак’ (Яруш., Нас.), пісгрольга ’крыкуха’ (Юрч. СНЛ). Да пустальга (гл.); фанетычныя змены, магчыма, у выніку дыстантнай асіміляцыі да ‑ль‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэ́вала ’крыкуха’ (Ян.). Балг. ревла ’тс’. Ад раўці (гл.) + суфікс ‑ал‑а, які характарызуе асобу па інтэнсіўнай знешняй прыкмеце з экспрэсіяй зніжанасці (Сцяцко, Афікс. наз., 93–94).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

crier

[ˈkraɪər]

n.

1) крыку́н -а́ m., крыку́ха f.

2) вяшчу́н вешчуна́, вясту́н вестуна́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)