Ко́скі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ко́скі
Р. Ко́сак
Ко́скаў
Д. Ко́скам
В. Ко́скі
Т. Ко́скамі
М. Ко́сках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́ска

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ко́ска ко́скі
Р. ко́скі ко́сак
Д. ко́сцы ко́скам
В. ко́ску ко́скі
Т. ко́скай
ко́скаю		 ко́скамі
М. ко́сцы ко́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апо́страф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Надрадковы знак у выглядзе коскі (’), напр., у напісанні слова «надвор’е».

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апо́страф, ‑а, м.

Надрадковы знак у выглядзе коскі.

[Грэч. apostrophos — звернуты ўбок, назад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вібрыён, ‑а, м.

Бактэрыя ў форме сагнутай палачкі або коскі. Халерны вібрыён.

[Фр. vibrion.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касні́к, ‑а, м.

1. Вузкая палоска тканіны, істужка, якая ўплятаецца ў касу ​1. Маня мела чорныя вачаняты, доўгі носік, дзве каштанавыя коскі. У коскі былі ўплецены каснікі. Карпюк.

2. перан. Тое, што мае форму вузкай палоскі, істужкі, нагадвае істужку. Хвалі ўздымаюцца за кармой і расходзяцца доўгімі каснікамі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апо́страф

(гр. apostrophos = звернуты ўбок, назад)

надрадковы знак у выглядзе коскі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ара́ла, ‑а, н.

Уст. паэт. Прылада для ворыва, саха. Хіба тут цесна? свету мала? Няма работы для арала ці для сярпа, або для коскі? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pigtail [ˈpɪgteɪl] n. BrE каса́, ко́ска (з валасоў);

Jenny wore her hair in pigtails. У Джэні былі коскі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дроб², -у, мн. -ы, -аў, м.

Лік, прадстаўлены ў выглядзе частак адзінкі.

○

Бясконцы дзесятковы дроб — дроб, у запісе якога пасля коскі знаходзіцца бясконцая колькасць лічбаў.

Правільны дроб — дроб, у якім лічнік меншы за назоўнік.

Няправільны дроб — дроб, у якім лічнік большы за назоўнік.

Дзесятковы дроб — дроб, назоўнік якога з’яўляецца цэлай ступенню ліку дзесяць.

|| прым. дро́бавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)