Ко́нікі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ко́нікі
Р. Ко́нікаў
Д. Ко́нікам
В. Ко́нікі
Т. Ко́нікамі
М. Ко́ніках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Конікі (птушкі) 6/68; 9/538

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ко́нікі,

род птушак.

т. 8, с. 407

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ко́нікі,

беларуская народная гульня.

т. 8, с. 407

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ко́нікі 1 ’дзіцячая гульня’ (ТСБМ, Нар. словатв.). Гл. конь 1.

Ко́нікі 2 ’жарты’ (Ян.). Гл. конікі 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Марскія конікі 7/38

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Зялёныя конікі 2/19

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

марскія конікі

т. 10, с. 135

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́нік

‘гульня, цацка’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́нік ко́нікі
Р. ко́ніка ко́нікаў
Д. ко́ніку ко́нікам
В. ко́нік ко́нікі
Т. ко́нікам ко́нікамі
М. ко́ніку ко́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́нік

‘жывёліна’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́нік ко́нікі
Р. ко́ніка ко́нікаў
Д. ко́ніку ко́нікам
В. ко́ніка ко́нікаў
Т. ко́нікам ко́нікамі
М. ко́ніку ко́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)