Ко́лкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Ко́лкі
Р. Ко́лак
Ко́лкаў
Д. Ко́лкам
В. Ко́лкі
Т. Ко́лкамі
М. Ко́лках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ко́лкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ко́лкі ко́лкая ко́лкае ко́лкія
Р. ко́лкага ко́лкай
ко́лкае		 ко́лкага ко́лкіх
Д. ко́лкаму ко́лкай ко́лкаму ко́лкім
В. ко́лкі (неадуш.)
ко́лкага (адуш.)		 ко́лкую ко́лкае ко́лкія (неадуш.)
ко́лкіх (адуш.)
Т. ко́лкім ко́лкай
ко́лкаю		 ко́лкім ко́лкімі
М. ко́лкім ко́лкай ко́лкім ко́лкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ко́лкі², -ая, -ае.

Які лёгка колецца.

Колкія дровы.

|| наз. ко́лкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́лкі¹, -ая, -ае.

1. Які пры дакрананні колецца; калючы.

Колкія лапкі сасны.

2. перан. З’едлівы, злосны.

Колкія словы.

|| наз. ко́лкасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́лкі I

1. (легко раскалывающийся) ко́лкий;

~кія дро́вы — ко́лкие дрова́;

2. см. калю́чы

ко́лкі II ко́лкий, язви́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́лкі ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Які пры дотыку наносіць укол; калючы. Шарпае пад лёгкімі лапцікамі колкае і яшчэ поўнае соку іржышча. Гарэцкі. // перан. Які выклікае адчуванне, падобнае на адчуванне ўколу (пра вецер, снег, мароз, дождж і пад.). Часам падзьме вецер, і сухі колкі снег, як шрот, непрыемна б’е ў твар. Лупсякоў. Ударыў колкі і густы, Нібы іголкі, дождж. Броўка.

2. перан. З’едлівы, злосны. Раптам успомніліся.. колкія і пякучыя словы, якімі [цётка] не раз надзяляла Васіля. Кулакоўскі.

ко́лкі ​2, ‑ая, ‑ае.

Які лёгка колецца. Колкія дровы. Колкі цукар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ко́лкі

т. 8, с. 391

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́лка

‘дзеянне’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ко́лка
Р. ко́лкі
Д. ко́лцы
В. ко́лку
Т. ко́лкай
ко́лкаю
М. ко́лцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ко́лкі

1. (калючы) stáchelig;

2. (з’едлівы) spitz, béißend, bóshaft; ätzend (едкі)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ко́лкасць, -і, ж.

1. гл. колкі¹, колкі².

2. мн. -і, -ей. З’едлівая насмешка, колкая заўвага.

Гаварыць колкасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)