ко́лба

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ко́лба ко́лбы
Р. ко́лбы ко́лб
ко́лбаў
Д. ко́лбе ко́лбам
В. ко́лбу ко́лбы
Т. ко́лбай
ко́лбаю		 ко́лбамі
М. ко́лбе ко́лбах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ко́лба, -ы, мн. -ы, колб і -аў, ж.

Лабараторная шкляная пасудзіна з доўгім горлам для хімічных работ.

|| памянш. ко́лбачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. ко́лбавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́лба ж. ко́лба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́лба ко́лба, -бы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́лба, ‑ы, м.

Шарападобная або канічная шкляная пасудзіна з доўгім горлам для хімічных работ.

[Ням. Kolbe.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́лба ж хім Kólben m -s, -, Gláskolben m;

кані́чная ко́лба Érlenmeyerkolben m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ко́лба

(ням. Kolben)

шкляная шарападобная або канічная пасудзіна з доўгім рыльцам для лабараторных работ.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ко́лба ’шарападобная або канічная шкляная пасудзіна’ (ТСБМ). Укр. колба, рус. колба ’тс’. Праз рускае пасрэдніцтва запазычана з ням. Kolben ’тс’ (Шанскі, 2, 8, 195).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bell-jar [ˈbelˌdʒɑ:] n. ко́лба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

flask [flɑ:sk] n.

1. ко́лба; пля́шка

2. BrE тэ́рмас

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)