кні́жка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кні́жка кні́жкі
Р. кні́жкі кні́жак
Д. кні́жцы кні́жкам
В. кні́жку кні́жкі
Т. кні́жкай
кні́жкаю		 кні́жкамі
М. кні́жцы кні́жках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кні́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

1. гл. кніга.

2. У складзе назвы некаторых дакументаў у выглядзе сшытых разам лісткоў з тэкстам і месцам для афіцыйных запісаў.

Працоўная к.

3. Асобны нумар тоўстага часопіса.

Сакавіцкая к. часопіса «Полымя».

4. Адзін з чатырох аддзелаў страўніка жвачных жывёл, слізістая абалонка якога ўтварае складкі, падобныя на лісты паўразгорнутай кнігі (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кні́жка I ж., в разн. знач. кни́жка;

ціка́вая к. — интере́сная кни́жка;

запісна́я к. — записна́я кни́жка;

○ ашча́дная к. — сберега́тельная кни́жка;

працо́ўная к. — трудова́я кни́жка;

заліко́вая к. — зачётная кни́жка

кні́жка II ж., анат. кни́жка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кні́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

1. Тое, што і кніга (у 1, 2 знач.). Цікавая кніжка.

2. Дакумент у выглядзе сшытых разам некалькіх лісткоў з тэкстам і месцам для афіцыйных адзнак. Працоўная кніжка. Ашчадная кніжка.

3. Адзін з чатырох аддзелаў страўніка жвачных жывёл, слізістая абалонка якога ўтварае складкі, падобныя на лісты паўразгорнутай кнігі.

•••

Заліковая кніжка — кніжка студэнта, у якую запісваюць звесткі аб здачы экзаменаў, залікаў, праходжанні практыкі і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кні́жка

т. 8, с. 362

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кні́жка ж

1. гл кніга; Buch n -(e)s, Bücher, Büchlein n -s, -;

запісна́я кні́жка Nótizbuch n -(e)s, -bücher; Mérkbuch n;

ашча́дная кні́жка Spárkassenbuch n, Spárbuch n;

чэ́кавая кні́жка Schéckbuch n;

біле́тная кні́жка Fáhrscheinheft n -(e)s, -e;

купо́нная кні́жка Búchfahrkarte f -, -n;

працо́ўная кні́жка Árbeitsbuch n, Árbeitspass m -es, -pässe;

пакла́сці гро́шы на кні́жку Geld aufs Spárbuch éinzahlen;

кні́жк-карці́нка Bílderbuch n;

кні́жк-малю́тка Mínibuch n;

2. (выпуск часопіса) Heft n -(e)s, -e;

3. анат (у жывёл) Blättermagen m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кні́жка 1 ’маленькая кніга’ (ТСБМ, Шат., Сл. паўн.-зах., Бяльк.). Гл. кніга.

Кні́жка 2 ’аддзел страўніка жвачных жывёл’ (ТСБМ). Гл. кнігі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

працоўная кніжка

т. 13, с. 32

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

чэкавая кніжка

т. 17, с. 325

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кні́га, -і, ДМ кнізе, мн. -і, кніг, ж.

1. Друкаванае (даўней таксама рукапіснае) выданне ў выглядзе пераплеценых разам аркушаў з якім-н. тэкстам і ілюстрацыямі.

К. вершаў.

К. апавяданняў.

2. Сшытыя разам чыстыя або разлінееныя лісты паперы для якіх-н. запісаў.

К. запісаў актаў грамадзянскага стану.

К. водгукаў.

3. Адна з некалькіх вялікіх частак літаратурнага твора.

Раман у трох кнігах.

|| памянш.-ласк. кні́жачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 і 2 знач.), кні́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж. (да 1 і 2 знач.) і кні́жыца, -ы, мн. -ы, -жыц, ж. (да 1 і 2 знач.; разм.).

|| прым. кні́жны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

К. кіёск.

Кніжная выстава.

Кніжная вокладка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)