Княжацкія сяляне 10/168

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кня́жацкія з’е́зды

т. 8, с. 365

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

царкоўныя княжацкія статуты

т. 17, с. 87

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

усо́біца, -ы, мн. -ы, -біц, ж.

Міжусобная варожасць.

Княжацкія ўсобіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кня́жацкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. кня́жацкі кня́жацкая кня́жацкае кня́жацкія
Р. кня́жацкага кня́жацкай
кня́жацкае		 кня́жацкага кня́жацкіх
Д. кня́жацкаму кня́жацкай кня́жацкаму кня́жацкім
В. кня́жацкі (неадуш.)
кня́жацкага (адуш.)		 кня́жацкую кня́жацкае кня́жацкія (неадуш.)
кня́жацкіх (адуш.)
Т. кня́жацкім кня́жацкай
кня́жацкаю		 кня́жацкім кня́жацкімі
М. кня́жацкім кня́жацкай кня́жацкім кня́жацкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

усо́біца, ‑ы, ж.

Гіст. Тое, што і міжусобіца. Княжацкія ўсобіцы. Феадальныя ўсобіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пала́та¹, -ы, ДМ -ла́це, мн. -ы, -ла́т, ж.

1. Вялікі, пышна аздоблены будынак, памяшканне (уст.).

Княжацкія палаты.

2. Асобны пакой у бальніцы, лячэбнай установе.

Шпітальная п.

|| прым. пала́тны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кня́жацкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да князя, належыць яму. Княжацкі палац. Княжацкі тытул. // Такі, як у князя; багаты, раскошны. Княжацкія ўборы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грашаві́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае многа грошай або прыносіць вялікі даход. [У гарадку] жывуць.. грашавітыя людзі: баяры, княжацкія ваякі-дружыннікі, багатыры-гандляры. Багдановіч. Пасля гімназіі .. [Адам] будзе мець грашавітую службу, хутар жа будзе яго моцнай падмогай у жыцці. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панара́мны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да панарамы. Панарамны від. Панарамны фон. □ Увага пісьменніка была сканцэнтравана на панарамным паказе ваенных дзеянняў. Дзюбайла. Мастак [М. Гусоўскі] склаў з дзесяткаў бачаных ім здарэнняў панарамную карціну: тут і ловы шляхецка-княжацкія, і мужыцкія, і каралеўскія. У. Калеснік.

2. Спец. Які мае абсталяванне для шырокага ахопу гарызонта пры назіраннях; абсталяваны панарамай (у 4 знач.). Панарамны прыцэл.

•••

Панарамная здымка гл. здымка.

Панарамны кінатэатр гл. кінатэатр.

Панарамны фільм гл. фільм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)