кля́ча, -ы, мн. -ы, кляч і -аў, ж. (пагард.).

Пра худога, заезджанага каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кля́ча

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кля́ча кля́чы
Р. кля́чы кля́ч
Д. кля́чы кля́чам
В. кля́чу кля́ч
Т. кля́чай
кля́чаю		 кля́чамі
М. кля́чы кля́чах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кля́ча ж. кля́ча

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кля́ча кля́ча, -чы ж., пренебр., разг. чу́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кля́ча, ‑ы, ж.

Пагард. Пра худога заезджанага каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кля́ча ж разм Klépper m -s, -; Schíndmähre f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кляча

Том: 15, старонка: 136.

img/15/15-136_0817_Кляча.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Кля́ча 1 ’худы заезджаны конь’ (ТСБМ, Жыв. сл.), таксама пра чалавека (Жыв. сл.). Укр. кляча, рус. кляча, ст.-рус. клѧча ’тс’. Усходнеславянская інавацыя. Да klęčati ’падаць на калені’ (гл. клякаць). Пра назву каня гл. Адзінцоў, 140.

Кля́ча 2 ’бакавы брусок у рыбалоўнай сетцы, да якога яна прымацоўваецца зверху і знізу’ (ТС, Нар. словатв.). Параўн. укр. кляч ’тс’. Словаўтваральна да *klękja, якое ад klękati ’згінацца’ (ЕСУМ, 2, 471).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

nag​2 [næg] n.

1. infml, dated стары́ конь; каня́ка, кля́ча

2. ко́нік, по́ні

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Schabrácke

f -, -n гу́нька; груб. кля́ча

◊ álte ~ — стара́я кля́ча

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)