кля́скаць
‘апладзіраваць, удараць далонню аб далонь’
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
кля́скаю |
кля́скаем |
| 2-я ас. |
кля́скаеш |
кля́скаеце |
| 3-я ас. |
кля́скае |
кля́скаюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
кля́скаў |
кля́скалі |
| ж. |
кля́скала |
| н. |
кля́скала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
кля́скай |
кля́скайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
кля́скаючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Кля́скаць ’удараць далоняй аб далонь, апладзіраваць’ (Нас., Шпіл., Нік., Няч.), ’рабіць разнастайныя гукі пры дапамозе трашчоткі лінейкай, клямкай’ (Нас.). Укр. класкати, рус. клескать ’тс’, польск. klaskać, kleskać, н.-луж. klaskaś ’тс’. Параўн. чэш. tleskati, славац. tlieskať ’тс’. Гукапераймальнае. Няма падстаў для праславянскай рэканструкцыі. Слова арэальна абмежаванае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
закля́скаць
‘пачаць кляскаць - апладзіраваць, рабіць разнастайныя гукі пры дапамозе трашчоткі лінейкай, клямкай’
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
закля́скаю |
закля́скаем |
| 2-я ас. |
закля́скаеш |
закля́скаеце |
| 3-я ас. |
закля́скае |
закля́скаюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
закля́скаў |
закля́скалі |
| ж. |
закля́скала |
| н. |
закля́скала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
закля́скай |
закля́скайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
закля́скаўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кляску́н ’гарэза, які безупынна кляскае’ (Нас.), ’парода лесуна’ (Кіркор). Гл. кляскаць. Насовіч (239) аспрэчвае наяўнасць міфалагічнага значэння, якое прыводзіць Кіркор. На спрэчнасць гэтай дэфініцыі звяртае ўвагу таксама Лабко (Нар. словатв., 296).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сукле́сіць ’сціснуць пілу пры пілаванні дрэва’ (Варл.). Суфіксальнае ўтварэнне (гл. су-) ад незафіксаванага *клес(ц)іць, якое Фасмер (2, 250) збліжае з клешчы, гл. Насуперак гэтаму Трубачоў (ЭССЯ, 10, 14) адмаўляе сувязь *klestiti з *klěšči і выводзіць з гукапераймальнага *kleskati (гл. кляскаць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)