ке́ліх, -а, мн. -і, -аў, м.

Пасудзіна для віна ў выглядзе вялікай, звычайна высокай чаркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ке́ліх

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ке́ліх ке́ліхі
Р. ке́ліха ке́ліхаў
Д. ке́ліху ке́ліхам
В. ке́ліх ке́ліхі
Т. ке́ліхам ке́ліхамі
М. ке́ліху ке́ліхах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ке́ліх м. бока́л, ча́ша ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́ліх, ‑а, м.

Вялікая, звычайна высокая чарка. П’ю за першага сына Келіх поўны, як вока. Бялевіч.

[Ням. Kelch.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́ліх м Wéinglas n -es, -gläser; Séktglas n, Kélchglas n (для шампанскага); Römer m -s, - (з каляровага шкла);

◊ падыма́ць ке́ліх (за каго-н) das Glas auf j-s Wohl erhében*; auf j-s Wohl trínken*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ке́ліх

(польск. kielich, ад с.-в.-ням. kelch)

вялікая чарка, чаша.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ке́ліх ’вялікая, звычайна высокая чарка’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Нас., Касп., Гарб., Гарэц.). Ст.-бел. келихъ (з 1677 г.) < польск. kielich (Булыка, Запазыч., 153) < с.-в.-ням. kelch ’тс’ (Кюнэ, Poln., 64).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

goblet [ˈgɒblət] n. ке́ліх, бака́л

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wine glass [ˈwaɪnglɑ:s] n. ча́рка; ке́ліх, фужэ́р; бака́л

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Кілі́х ’кілішак’ (Нар. словатв.). Гл. келіх.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)