кво́чка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кво́чка кво́чкі
Р. кво́чкі кво́чак
Д. кво́чцы кво́чкам
В. кво́чку кво́чак
Т. кво́чкай
кво́чкаю		 кво́чкамі
М. кво́чцы кво́чках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Кво́чка ’курыца, якая сядзіць на яйцах, квактуха’ (Мат. Гом.). Да квока (гл.). Квочка < і*квок‑ька.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

квахту́ха ж. насе́дка, кво́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кво́шка ’квактуха’ (Бяльк.). Гл. квочка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

lóben

vt (um, für A, wegen G) хвалі́ць (за што-н), ухваля́ць

◊ jéder Krämer lobt séine Wáre — ≅ ко́жная жа́ба-кво́чка сваё бало́та хва́ліць; дзе хво́я ні стаі́ць, свайму́ бо́ру шумі́ць

j-n über den grünen Klée ~ — захвалі́ць каго́-н.

man soll den Tag nicht vor dem Ábend ~ — ≅ кураня́т уво́сень лі́чаць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)