кво́чка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кво́чка |
кво́чкі |
| Р. |
кво́чкі |
кво́чак |
| Д. |
кво́чцы |
кво́чкам |
| В. |
кво́чку |
кво́чак |
| Т. |
кво́чкай
кво́чкаю |
кво́чкамі |
| М. |
кво́чцы |
кво́чках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Кво́чка ’курыца, якая сядзіць на яйцах, квактуха’ (Мат. Гом.). Да квока (гл.). Квочка < і*квок‑ька.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
квахту́ха ж. насе́дка, кво́чка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Кво́шка ’квактуха’ (Бяльк.). Гл. квочка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)