ква́канне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ква́канне ква́канні
Р. ква́кання ква́канняў
Д. ква́канню ква́канням
В. ква́канне ква́канні
Т. ква́каннем ква́каннямі
М. ква́канні ква́каннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ква́канне ср. ква́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ква́канне н Quáken n -s; Geqúake n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ква́канне і кво́канне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. квакаць, квокаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. [Ад жабінага] важкага, манатоннага і бясконцага квакання і квокання аж закладала вушы. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ква́каць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Утвараць гукі, падобныя на «ква-ква».

|| аднакр. ква́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. ква́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кво́канне,

гл. кваканне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ква́канье ква́канне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

croak​1 [krəʊk] n.

1. ква́канне

2. ка́рканне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Gequáke, Gequäke

n -s ква́канне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Рэ́кат ’кваканне’ (Нар. Гом.). Бязафікснае ўтварэнне ад *ракатаць ’квакаць’, параўн. рус. рекота́ть ’рагатаць, кашляць’. Гл. рокат.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)