каіні́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. каіні́т
Р. каіні́ту
Д. каіні́ту
В. каіні́т
Т. каіні́там
М. каіні́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

каіні́т, -ту м., мин. каини́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Каініт 10/116

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

каіні́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Мінерал з групы складаных сульфатаў, з якога атрымліваюць калійныя ўгнаенні.

[Ад грэч. kainos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каініт

т. 7, с. 438

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

каіні́т

(ад гр. kainos = новы)

мінерал класа сульфатаў жаўтаватага, шаравата-белага колеру з шкляным бляскам; выкарыстоўваецца для вырабу калійных угнаенняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

каини́т хим., с.-х. каіні́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)