кары́ца, -ы, ж.

Высушаная пахучая кара з галінак карычных дрэў, ужыв. як прыправа.

|| прым. кары́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кары́ца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Кары́ца
Р. Кары́цы
Д. Кары́цы
В. Кары́цу
Т. Кары́цай
Кары́цаю
М. Кары́цы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кары́ца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. кары́ца
Р. кары́цы
Д. кары́цы
В. кары́цу
Т. кары́цай
кары́цаю
М. кары́цы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кары́ца ж. кори́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кары́ца ​1, ‑ы, ж.

Ласк. да кара ​1.

кары́ца ​2, ‑ы, ж.

Высушаная пахучая кара з галінак карычных дрэў (скарыстоўваецца як вострая прыправа і інш.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Карыца 5/469, 470

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кары́ца

т. 8, с. 117

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кары́ца ж. кул. Zimt m -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кары́ца ’высушаная пахучая кара з галінак карычных дрэў’ (ТСБМ). Да кара (гл.) з прадуктыўнай дэмінутыўнай суфіксацыяй на ‑іца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кори́ца кары́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)