◎ Карна́ч 1 ’нож з кароткім лязом’ (Сцяпік.), ’нож з кароткім зламаным лязом’ (Юрч.), ’маленькі чалавек’ (Мат. Маг.), да карнаць (гл.), карнаты (гл.). Ад апошняга ўтварылася карпач (karaatь > karnati̯b > karaačb) пры данамове /»‑суфіксацыі, якая ператварае прыметнік v адпаведны назоўнік (SP. I, 80–81).

◎ Карнач 2 ’шчаўе тупалістае, Rumex obstusifolius’ (Кіс.). Як аб гэтым сведчыць само тлумачэнне, лісце гэтай расліны нібм падрэзанае, карнатае. да папярэдняга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карна́ч Пётр Аляксеевіч

т. 8, с. 80

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Карна́ч Сцяпан Андрэевіч

т. 8, с. 80

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Карна́чык ’зламаны ножык’ (Бяльк.). Гл. карнач 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карпа́ч ’шчаўе прыбярэжнае, Rumex hydrolaptum Huds’. Да карпаць 2 (гл.). Параўн. назву тупалістага шчаўя — карнач (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)