Кара́на Хар Гобінд

т. 8, с. 53

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

су́ра, -ы, ж.

Раздзел Карана.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

му́фтый, -я, мн. -і, -яў, м.

Асоба вышэйшага мусульманскага духавенства, вучоны-багаслоў, тлумачальнік Карана.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кара́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Кара́н
Р. Кара́на
Д. Кара́ну
В. Кара́н
Т. Кара́нам
М. Кара́не

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

су́на, ‑ы, ж.

Мусульманскае свяшчэннае паданне, якое дапаўняе палажэнні карана.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

му́фтый, ‑я, м.

Вышэйшая духоўная асоба ў мусульман, якая надзелена правам выносіць рашэнні па рэлігійна-юрыдычных пытаннях; тлумачальнік карана.

[Араб. mufti.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыі́зм, ‑у, м.

Напрамак у ісламе, які прымае каран, але не прызнае суну, мусульманскае свяшчэннае паданне, што дапаўняе палажэнні карана.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Súre

f -, -n су́ра (раздзел Карана)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

тэфсі́р, ‑а, м.

Каментарый да тэкстаў свяшчэннага пісання арабаў, тлумачэнне такіх тэкстаў. Тэфсір к Карану. // Тэкст Карана на арабскай мове з падрадковым перакладам на беларускую мову.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́на

(ар. sunna = звычай, традыцыя)

мусульманскае свяшчэннае паданне, якое дапаўняе палажэнні Карана.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)