кара́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. кара́вы кара́вая кара́вае кара́выя
Р. кара́вага кара́вай
кара́вае		 кара́вага кара́вых
Д. кара́ваму кара́вай кара́ваму кара́вым
В. кара́вы (неадуш.)
кара́вага (адуш.)		 кара́вую кара́вае кара́выя (неадуш.)
кара́вых (адуш.)
Т. кара́вым кара́вай
кара́ваю		 кара́вым кара́вымі
М. кара́вым кара́вай кара́вым кара́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кара́вы, -ая, -ае.

1. Каляны ад засохлай гразі.

Каравая ануча.

2. Нягладкі, скрыўлены, шарахаваты, загрубелы.

Каравыя рукі.

3. перан. Няскладны, няўмелы, груба выкананы.

Каравыя выразы.

|| наз. кара́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кара́вы

1. гря́зный, заскору́злый (от грязи);

~вая ану́ча — гря́зная тря́пка;

2. (узловатый, негладкий) коря́вый;

к. ствол дрэ́ва — коря́вый ствол де́рева;

3. перен. (неискусный, неумелый) коря́вый;

~выя фра́зы — коря́вые фра́зы;

к. по́чырк — коря́вый по́черк

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кара́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Каляны ад засохлай гразі; закарэлы. Каравая ануча. □ Баба прынесла з гары.. каравыя старыя нагавіцы. Чорны. // Вельмі брудны, запэцканы граззю. Каравая свіння.

2. Пакрыўлены, вузлаваты, з нарасцямі (пра дрэвы, расліны). Я стаяў пад караваю грушаю-дзічкаю адзін сярод чыстага поля. Сачанка. Не памятаю, як было, але вавёркаю я ўжо сядзеў на каравай алешыне. Нікановіч.

3. Загрубелы, нягнуткі, з шурпатай скурай (пра рукі, ногі). Каравыя пальцы. □ На возе, звесіўшы босыя каравыя ногі, сядзеў Дойла. Адамчык.

4. перан. Разм. Няскладны, няўмелы, груба выкананы. Каравы пераклад. Каравая фраза. □ Словы тыя .. адно за другое ніжуцца, каравыя, нязграбныя. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кара́вы

1. rau, knórrig, knótig;

2. (пра твар) schmútzig, rúnzelig, verrúnzelt; hart, schwíelig (пра рукі);

3.:

кара́вы по́чырк éine úngleichmäßige [schléchte] Schrift [Hándschrift];

кара́вы стыль schwérfälliger Stil

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кара́, -ы́, ж.

1. Паверхневая частка ствала, галін і кораня дрэвавых раслін.

К. бярозы.

2. чаго або якая. Верхні цвёрды слой на чым-н.

Ледзяная к.

○

Зямная кара — верхняя цвёрдая абалонка Зямлі.

Кара вялікіх паўшар’яў галаўнога мозга; кара галаўнога мозга — паверхневы слой галаўнога мозга ў вышэйшых пазваночных і чалавека.

|| прым. каравы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кара́вы ’брудны’ (Шат., Касп., Сл. паўн.-зах., Мат. АС, Янк. III), укр. коравий ’закарузлы, закарэлы’, рус. корявый ’тс’, чэш. koravý ’зацвярдзелы’, славац. koravi ’закарузлы’, балг. кораб ’цвёрды’, серб.-харв. ко̀раб ’цвёрды, закарузлы’ узыходзяць да прасл. koravъ, якое да kora (Трубачоў, Эт. сл., 11, 51).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

корьево́й каравы́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кара́ва нареч. коря́во; см. кара́вы 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

grubby

[ˈgrʌbi]

adj.

бру́дны; карэ́лы, кара́вы; неаха́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)