Verbum

анлайнавы слоўнік

караву́льны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	караву́льны	караву́льная	караву́льнае	караву́льныя
Р.	караву́льнага	караву́льнай караву́льнае	караву́льнага	караву́льных
Д.	караву́льнаму	караву́льнай	караву́льнаму	караву́льным
В.	караву́льны (неадуш.) караву́льнага (адуш.)	караву́льную	караву́льнае	караву́льныя (неадуш.) караву́льных (адуш.)
Т.	караву́льным	караву́льнай караву́льнаю	караву́льным	караву́льнымі
М.	караву́льным	караву́льнай	караву́льным	караву́льных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

караву́льны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

	адз.	мн.
	м.	-
Н.	караву́льны	караву́льныя
Р.	караву́льнага	караву́льных
Д.	караву́льнаму	караву́льным
В.	караву́льнага	караву́льных
Т.	караву́льным	караву́льнымі
М.	караву́льным	караву́льных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

караву́льны

1. прил. карау́льный;

~нае памяшка́нне — карау́льное помеще́ние;

2. в знач. сущ. карау́льный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

караву́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да каравула (у 1 знач.), прызначаны для яго. Каравульны начальнік. Каравульнае памяшканне. // Які стаіць у каравуле, нясе каравул. Каравульная каманда. □ Па капцах .. вёскі стаялі каравульныя чырвонаармейцы. Чарот.

2. Звязаны з нясеннем каравула (у 2 знач.). Партызаны неслі каравульную службу, пасты і сакрэты былі расстаўлены. Навуменка.

3. у знач. наз. караву́льны, ‑ага, м. Той, хто стаіць у каравуле. Паставіць каравульных. □ На пошце, тэлеграфе і ў іншых месцах з’яўляюцца каравулы вернага Часоваму ўраду франтавога камітэта, якія патрабуюць ад каравульных Ваенна-рэвалюцыйнага камітэта здачы пастоў. «Полымя».

4. у знач. наз. караву́льная, ‑ай, ж. Памяшканне для каравула.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

караву́льны

1. Wach-;

караву́льнае памяшка́нне Wáchlokal n -(e)s, -e;

караву́льная бу́дка Schílderhaus n -es, -häuser, Schílderhäuschen n -s, -;

2. у знач. наз. м. Wách(t)posten m -s, -; Wáche f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

караву́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Вайсковая ўзброеная варта.

Выклікаць к.

2. Абавязкі па ахове чаго-н.

Несці к.

Узяць каго-н. пад к.

3. у знач. выкл. Заклік на дапамогу пры небяспецы (разм.).

К!

Ратуйце!

◊

Узяць на каравул — аддаць пашану асобым ружэйным прыёмам.

|| прым. караву́льны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

К. начальнік.

Змяніць каравульных (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карау́льный

1. прил. караву́льны, вартаўні́чы, вартавы́;

2. сущ. караву́льны, -нага м., вартавы́, -во́га м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Wáchposten

m -s, -

1) караву́л; караву́льны [вартавы́] пост

2) караву́льны, вартавы́ (наз.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Вартаўні́к ’каравульны’ (БРС, Шат., Гарэц., Шпіл., Касп.), вартувни́к (Бесар.). Вытворнае да вартава́ць. Параўн. і ўкр. вартівни́к. Але можна ставіць пытанне і пра непасрэднае запазычанне з польск. wartownik.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вартаўнік, вартавы, ахоўнік, стораж, вахцёр; каравульны, патрульны (вайск.) / пры суправаджэнні: канваір, канвойны; канвоец, канвойнік (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)