карава́йка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. карава́йка карава́йкі
Р. карава́йкі карава́ек
Д. карава́йцы карава́йкам
В. карава́йку карава́ек
Т. карава́йкай
карава́йкаю		 карава́йкамі
М. карава́йцы карава́йках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карава́йка ж., зоол. карава́йка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карава́йка зоол. карава́йка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Каравайка 5/28, 421

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

карава́йка, ‑і, ДМ ‑вайцы; Р мн. ‑ваек, ж.

Птушка атрада галянастых з доўгай загнутай дзюбай, гняздуецца ў чаротавых зарасніках, на дрэвах, звычайна недалёка ад вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)