карабіне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У Заходняй Еўропе і Расіі да сярэдзіны 19 ст.: узброены карабінам салдат-стралок.

2. Жандар у Італіі.

|| прым. карабіне́рны, -ая, -ае.

К. полк.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карабіне́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карабіне́р карабіне́ры
Р. карабіне́ра карабіне́раў
Д. карабіне́ру карабіне́рам
В. карабіне́ра карабіне́раў
Т. карабіне́рам карабіне́рамі
М. карабіне́ру карабіне́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

карабіне́р м., в разн. знач. карабине́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карабіне́р, ‑а, м.

1. Узброены карабінам салдат асобай вайсковай часці адборных стралкоў у арміях краін Заходняй Еўропы і Расіі да сярэдзіны 19 ст.

2. Жандар у Італіі.

[Фр. carabinier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карабіне́р

т. 8, с. 40

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

карабіне́р

(фр. carabinier, іт. carabiniere)

1) салдат, узброены карабінам 1, у арміях Зах. Еўропы ў 17—19 ст.;

2) жандар у Італіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

карабине́р воен. и пр. карабіне́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

karabinier

м. карабінер

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)