кантыле́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. кантыле́на кантыле́ны
Р. кантыле́ны кантыле́н
Д. кантыле́не кантыле́нам
В. кантыле́ну кантыле́ны
Т. кантыле́най
кантыле́наю		 кантыле́намі
М. кантыле́не кантыле́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кантыле́на ж., муз., лит. кантиле́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кантылена 5/395

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кантыле́на, ‑ы, ж.

1. Плаўная, напеўная мелодыя.

2. Невялікая лірыка-эпічная песня (у сярэднія вякі ў заходнееўрапейскіх краінах.).

[Ад іт. cantilena — напеў, песня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кантыле́на

т. 8, с. 7

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кантыле́на

(лац. cantilena = спеў)

1) старадаўняя французская лірыка-эпічная народная песня;

2) плаўная, напеўная мелодыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кантиле́на муз., лит. кантыле́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)