каме́ та
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
адз.
мн.
Н.
каме́ та
каме́ ты
Р.
каме́ ты
каме́ т
Д.
каме́ це
каме́ там
В.
каме́ ту
каме́ ты
Т.
каме́ тай каме́ таю
каме́ тамі
М.
каме́ це
каме́ тах
Крыніцы:
krapivabr2012 ,
nazounik2008 ,
piskunou2012 ,
sbm2012 ,
tsblm1996 ,
tsbm1984 .
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
каме́ та , -ы, Д М -ме́ це, мн. -ы, -ме́ т, ж.
1. Нябеснае цела, якое мае выгляд абкружанай туманнай абалонкай яркай светлай плямы з вузкай паласой святла ў форме хваста.
2. Рачное быстраходнае пасажырскае судна на падводных крылах (разм. ).
|| прым. каме́ тны , -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
каме́ та ж. , астр. коме́ та
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каме́ та , ‑ы, Д М ‑меце, ж.
Нябеснае цела, якое мае выгляд абкружанага туманнай абалонкай яркага светлага ядра з вузкай паласой святла ў форме хваста.
[Ад грэч. komētēs (astēr) — літаральна «хвастатая (зорка)».]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каме́ та ж. астр. Komé t m -en, -en
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
камета
Том: 14, старонка: 253.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
каме́ та
[лац. cometa, ад гр. kometes (aster) — хвастатая (зорка)]
нябеснае цела ў выглядзе абкружанага туманнай абалонкай яркага ядра са светлай паласой у форме хваста.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Галея камета 3/307; 5/305 (іл. )
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
БІЭ́ ЛЫ КАМЕ́ ТА ,
камета , якая ў 1852 распалася на мноства метэорных целаў, што ўтварылі метэорны паток Андрамедыды . Адкрыта чэш. астраномам В.Біэлам у 1826. Апошні раз назіралася ў 1872 як слабае каметападобнае воблака.
т. 3, с. 165
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)