каба́нчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. каба́нчык каба́нчыкі
Р. каба́нчыка каба́нчыкаў
Д. каба́нчыку каба́нчыкам
В. каба́нчыка каба́нчыкаў
Т. каба́нчыкам каба́нчыкамі
М. каба́нчыку каба́нчыках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

каба́нчык, ‑а, м.

Памянш.-ласк. да кабан; невялікі кабан. [Матруна] загадала .. [сыну] выгнаць з хлява ды папасвіць кабанчыка. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каба́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Самец свінні; кныр.

2. Дзікая свіння; дзік, вепр.

|| памянш. каба́нчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

warchlak

м. вепручок; кабанчык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)