каба́нчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каба́нчык |
каба́нчыкі |
| Р. |
каба́нчыка |
каба́нчыкаў |
| Д. |
каба́нчыку |
каба́нчыкам |
| В. |
каба́нчыка |
каба́нчыкаў |
| Т. |
каба́нчыкам |
каба́нчыкамі |
| М. |
каба́нчыку |
каба́нчыках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
каба́нчык, ‑а, м.
Памянш.-ласк. да кабан; невялікі кабан. [Матруна] загадала .. [сыну] выгнаць з хлява ды папасвіць кабанчыка. Марціновіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каба́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Самец свінні; кныр.
2. Дзікая свіння; дзік, вепр.
|| памянш. каба́нчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)