зы́каўка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
зы́каўка |
зы́каўкі |
| Р. |
зы́каўкі |
зы́кавак |
| Д. |
зы́каўцы |
зы́каўкам |
| В. |
зы́каўку |
зы́кавак |
| Т. |
зы́каўкай
зы́каўкаю |
зы́каўкамі |
| М. |
зы́каўцы |
зы́каўках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
зы́каўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.
Разм. Зеленаватая летняя муха з балючым укусам. Зыкаўка напала на каня.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Зы́каўка ’страказа’ (Мат. Маг.), зы́калка (Бяльк.). Рус. смал. зыкалка ’тс’. Ад зыкацца ’насіцца’ (гл.) з суфіксам ‑(а)‑лк‑а (‑алка > ‑аўка, як волк > воўк). Сцяцко, Афікс. наз., 51. Параўн. зык 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)