Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зы́баць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.
Разм. Гушкаць, то падымаючы, то апускаючы. Зыбаць дзіця. □ Турбот нямала ў Нёмана заўсёды. Спяшаецца з пагоркаў ён, з далін, Каб зыбаць караблі на быстрых водах І карагодзіць лопасці турбін.Калачынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Зы́баць ’гушкаць’. Рус.зы́бить, дыял.зы́бать ’тс’, палаб.zåibi‑sǎ ’гушкаецца’ (3 ас.), славен.zíbati ’гушкаць’ (у тым ліку ў калысцы), серб.-харв.зи́бати ’гушкаць’. Ст.-слав., ст.-рус.зыбати. Прасл.zybati, верагодна, суадносіцца з арм.cup, cupʼ ’зыб’ (Сараджава, Этимология, 1976, 64–66); да і.-е. асновы *gʼūb‑ (да якой можна ўзвесці зыбаць), магчыма, адносіцца нарв.дыял.gǒp ’бездань’. Больш надзейных і.-е. паралелей яшчэ не выяўлена. Фасмер, 2, 109; Шанскі, 2, З, 114; Куркіна, Этымалогія, 1967, 140, 143; Макіенка, Вопр. географии, № 81, 75; Скок, 3, 653, дзе іншая літ-ра. Спробы этымалогіі арм. слоў: Ачаран, 3, 474–475.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зазы́баць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Пачаць зыбаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зы́битьнесов., уст.зы́баць, калыха́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)