зняна́цку, прысл.

Раптоўна, нечакана.

З. напасці на варту.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зняна́цку

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
зняна́цку - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зняна́цку нареч. враспло́х, внеза́пно, вдруг

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зняна́цку, прысл.

Раптоўна, нечакана, без папярэджання. Затопленыя знянацку, немцы спачатку стоўпіліся невялікімі групамі, потым кінуліся хто куды. Сіняўскі. Двое мужчын.. падыходзяць да старасты, знянацку хапаюць яго і, разгойдаўшы, кідаюць цераз плот у крапіву. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зняна́цку прысл. plötzlich; nerwartet (нечакана), überrschend

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Зняна́цку ’раптоўна’. Рус. бранск. изненачку. Укр. знена́цька, польск. znienacka, чэш. znenadaja, znenadajky ’нечакана’, славац. znenazdajky ’зразу’, славен. iznenâda, iznenâde, серб.-харв. и̏зненāтке̄, и̏зненāда, изнѐнањено ’нечакана’, балг. изнена̀да ’нечаканая падзея, пачуццё’, макед. изненада ’тс’. Паводле Мартынава–Міхневіча (Маладосць, 1970, 3, 145), Брукнера (665), бел. (і ўкр.) з польск., дзе на месцы *dě‑ (параўн. надзея) фанетычна выступае с. Не выключана і запазычанне ў польск. з укр., бел. Прасл. дыял. jьz‑ne‑na‑dě‑j‑ьk‑y (аддзеяслоўны назоўнік *naděja > nadějьka, гл. надзея).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

налётам, прысл. (разм.).

Раптоўна; знянацку.

Захапіць штаб праціўніка н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

знячэ́ўку, прысл. (разм.).

1. Знянацку, неспадзявана, раптоўна.

Рашэнне ўзнікла з.

2. Выпадкова, незнарок.

З. разліў чарніла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

враспло́х нареч. зняна́цку, неспадзява́на, нечака́на, неспадзе́ўкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аглаву́шыць

‘моцна ўдарыць знянацку, аглушыць каго-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. аглаву́шу аглаву́шым
2-я ас. аглаву́шыш аглаву́шыце
3-я ас. аглаву́шыць аглаву́шаць
Прошлы час
м. аглаву́шыў аглаву́шылі
ж. аглаву́шыла
н. аглаву́шыла
Загадны лад
2-я ас. аглаву́ш аглаву́шце
Дзеепрыслоўе
прош. час аглаву́шыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)