звяглі́вы, -ая, -ае (разм.).

1. Вісклівы (пра сабаку).

2. Які дакучае назойлівымі просьбамі, напамінаннямі, патрабаваннямі.

|| наз. звяглі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звяглі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. звяглі́вы звяглі́вая звяглі́вае звяглі́выя
Р. звяглі́вага звяглі́вай
звяглі́вае		 звяглі́вага звяглі́вых
Д. звяглі́ваму звяглі́вай звяглі́ваму звяглі́вым
В. звяглі́вы (неадуш.)
звяглі́вага (адуш.)		 звяглі́вую звяглі́вае звяглі́выя (неадуш.)
звяглі́вых (адуш.)
Т. звяглі́вым звяглі́вай
звяглі́ваю		 звяглі́вым звяглі́вымі
М. звяглі́вым звяглі́вай звяглі́вым звяглі́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

звяглі́вы разг.

1. визгли́вый;

2. надое́дливый, назо́йливый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

звяглі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які надакучае сваім прыставаннем з просьбамі, напамінамі, патрабаваннямі. Да слыху Вікі пачалі даходзіць.. словы звяглівага інтэнданта. Вітка.

2. Брахлівы (пра сабаку).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звяглі́вы wínselnd; méckernd

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

kłótliwy

сварлівы; звяглівы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

händelsüchtig

a прыдзі́рлівы, задзі́рысты, звяглі́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Вараві́ты ’паганы, звяглівы; кашлаты (пра сабаку)’ (Сержп., Грам.); ’тс’ (пра чалавека)’ (Янк.₁). Да варава́ць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ку́йла ’хто надакучлівы, звяглівы’. Параўн. літ. kùila ’размазня’ (< бел. кіла) (Сл. паўн.-зах., 2, 559).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ко́влак ’звяглівы чалавек’ (Нар. лекс.). Імаверны балтызм. Параўн. літ. kaulyti ’звягліва, надакучліва прасіць’. Непасрэднай крыніцай беларускага слова магло быць незафіксаванае ў літ. мове *kaulokas у значэнні ’звяглівы, надакуч лівы чалавек’. Або ўтварэнне назоўніка адбылося ўжо на беларускай глебе пры дапамозе суфікса -ак (ядак, брамак). Але ў гэтым выпадку мы б чакалі націск на суфіксе (параўн. Сцяцко, Афікс. наз., 23–24).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)