затаі́ць, -таю́, -то́іш, -то́іць; -то́ены; зак., што.

Скрыўшы ад іншых (якое-н. пачуццё), захаваць у сабе, у душы.

З. крыўду.

◊

Затаіць дыханне — стрымаць дыханне (напружана ўслухоўваючыся, прытаіўшыся, спалохаўшыся і пад.).

|| незак. зато́йваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

затаі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. затаю́ зато́ім
2-я ас. зато́іш зато́іце
3-я ас. зато́іць зато́яць
Прошлы час
м. затаі́ў затаі́лі
ж. затаі́ла
н. затаі́ла
Загадны лад
2-я ас. затаі́ затаі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час затаі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

затаі́ць сов. затаи́ть;

з. кры́ўду — затаи́ть оби́ду;

◊ з. дыха́нне — затаи́ть дыха́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

затаі́ць, ‑таю, ‑тоіш, ‑тоіць; зак., што.

Скрыць, утаіць ад іншых (думкі, пачуцці і інш.). Затаіць сваю віну. Затаіць крыўду. Затаіць мару. □ Рэдкі казак не затаіў нянавісць да палкоўніка, калі была абвешчана воля апошняга: кожны казак, як і салдат, мусіў быў праходзіць строй. Мікуліч. Бацька будзе злаваць. Злосці сваёй ён не выкажа Алесю, затоіць яе ў сабе. Галавач.

•••

Затаіць дыханне (дых, дух) — стрымаць дыханне (перастаць дыхаць ад вялікага хвалявання, здзіўлення і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

затаі́ць gehéim hálten*; verbérgen* vt (прыхаваць);

затаі́ць злосць séinen Groll verbérgen* (на каго-н. auf A);

ён затаі́ў на мяне́ злосць er hat mich auf dem Kíeker (разм.);

затаі́ць дыха́нне [дух, дых] den Átem ánhalten*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

зато́йваць гл. затаіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

затаи́ть сов. затаі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зака́лец, -льцу, м.

Сыры, недапечаны слой у хлебе каля ніжняй скарынкі.

◊

Мець закалец на каго (разм.) — затаіць злосць на каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зато́йваць несов. зата́ивать; см. затаі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зато́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да затаіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)