за́сень

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. за́сень
Р. за́сені
Д. за́сені
В. за́сень
Т. за́сенню
М. за́сені

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

за́сень ж. затенённое ме́сто

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

за́сень і за́цень, -і, ж.

Месца, зацененае чым-н. ад прамянёў сонца.

Схавацца ў з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

за́сень, ‑і, ж.

Месца, закрытае чым‑н. ад прамянёў сонца. Ад спёкі абвісае лісце на дрэвах, хаваюцца ў засені звяры і птушкі. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

за́сень ж. scháttige Stélle; (éine Stélle) im Schátten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

За́сень ’месца, закрытае ад сонца’, ’сенцы’. Рус. уладз., цвяр., пск., прыбалт. за́се́нь, серб.-харв. за́сен ’тс’. Ст.-рус. засѣнь ’цяністае месца’ (XVI ст.). Усх.-слав. (а з улікам серб.-харв., магчыма, прасл.) назоўнік з прэфіксальным за і каранёвым сѣнь (гл. сенцы). Значэнне ў далейшым разгалінавалася.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

за́сень

1. Зацененае, цяністае месца пад каронамі дрэў (БРС). Тое ж за́сьва, за́цемак, за́сценне (Слаўг.), за́цень (БРС), за́цён (Стаўбц.), засіна (Віц. Нік. 1895), за́сцень (Нас.).

2. Цень (Беш. Касп.). Тое ж за́сінка (Сен. Касп.), зацяня́нне (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

за́цень гл. засень.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

за́цень ж., см. за́сень

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bower [ˈbaʊə]n. lit.

1. за́сень

2. альта́нка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)