Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зару́каж. зало́г м., гара́нтия; руча́тельство ср.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зару́ка, ‑і, ДМ ‑руцы, ж.
Залог, гарантыя. Адно толькі цешыла сэрца: народ не хоча змірыцца з такім ладам. І ў гэтым — зарука перамогі.Колас.Зарука творчых поспехаў савецкай літаратуры ў шчыльнай, самай цеснай сувязі пісьменнікаў з практыкай сацыялістычнага будаўніцтва.Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зару́каж Bürgschaft f -, -en; Garantíe f -, -í¦en, Gewährleistung f -, -en, Gewähr f - (гарантыя)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
зарука
Том: 11, старонка: 133.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Зару́ка ’гарантыя’. Рус. прастамоўн. зару́ка ’падтрымка’, укр.зару́ка ’гарантыя, падтрымка’, польск.zaręka, в.-луж.zaruka, чэш., славац.záruka ’тс’, славен.zarǭka, zaroka ’заручаны’, серб.-харв.за̑руке ’заручаны’. Параўн. ст.-рус.заручити ’заверыць асабістым подпісам’ (XVII ст.), ст.-бел.заручити ’заручыць’ (Скарына). Бязафіксны прасл. назоўнік ад zarǫčiti (< rǫčiti < zǫk‑i‑ti, гл. рука) ’тое, за што (у чым) даюць руку’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пару́ка, -і, ДМ -ру́цы, мн. -і, -ру́к, ж.
Прынятая на сябе адказнасць за выкананне, пацвярджэнне чаго-н., зарука.
Аддаць, узяць на парукі каго-н. (на чыю-н. адказнасць).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зару́чказару́ка, -кі ж.; разг. зару́чка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
