журба назоўнік | жаночы род

Пачуццё смутку, суму, тугі, душэўнай прыгнечанасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

журба́ ж. грусть, печа́ль, кручи́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

журба, ‑ы, ж.

Пачуццё смутку, душэўнай прыгнечанасці; туга, маркота. Бабка Наста сядзела на дубовай калодачцы каля печы, унурыўшыся ў свае нескладаныя, апавітыя журбою думкі. Колас. Тарас стаяў пасярод хаты, анямелы ў безвыходнай журбе. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

журба

Том: 10, старонка: 56.

10-056_0283_%D0%96%D1%83%D1%80%D0%B1%D0%B0.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Журба́ 1 ’смутак’. Рус. дыял. паўд., дан., сарат., амур. журба́ ’смутак, клопат’, укр., журба́, жур, жура́ ’смутак’, славен. žûrba ’паспешнасць, руплівасць’, серб.-харв. жу̀рба ’паспешнасць’. Ст.-рус. журба ’дакаранне’ (у Бярынды, 1627). Утворана з суфіксам ‑ьba ад дзеяслова журыць, журыцца (гл.), відаць, яшчэ ў ст.-рус. мове, паколькі ў паўд.-слав. слоў іншыя значэнні.

Журба́ 2 ’гнаявая жыжка’ (Сл. паўн.-зах.). Кантамінацыя жур, журка (гл.) з жабурынне (гл.), жабура.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

журба́ ж, журбо́та ж Wéhmut f -, Kúmmer m -s, Tráurigkeit f -, Gram m -(e)s, Betrübnis f - (смутак, туга); Schwérmut f - (меланхолія)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

журбота назоўнік | жаночы род | размоўнае

Тое, што і журба.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

маркота назоўнік | жаночы род

Сум, туга, журба.

  • Душу агарнула м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

туга​1 назоўнік | жаночы род

Журба, маркота, смутак.

  • У песні чулася т.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

sadness [ˈsædnəs] n. сму́так, сум; марко́та, туга́, журба́;

real sadness непрытво́рная журба́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)