жне́ц

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. жне́ц жняцы́
Р. жняца́ жняцо́ў
Д. жняцу́ жняца́м
В. жняца́ жняцо́ў
Т. жняцо́м жняца́мі
М. жняцу́ жняца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

жнец, жняца́, мн. жняцы́, жняцо́ў, м.

Той, хто жне ўручную, сярпом.

|| ж. жняя́, -і́, мн. жне́і і (з ліч. 2, 3, 4) жняі́, жней.

|| ласк. жне́йка, -і, ДМ жне́йцы, мн. -і, жне́ек, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жнец (род. жняца́) м. жнец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жнец жнец, род. жняца́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жнец, жняца, м.

Той, хто жне ўручную, сярпом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жнец м Schnítter m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Жнец (ТСБМ), жэне́ц (Сл. паўн.-зах.). Рус. жнец, укр. жнець, н.-луж. žnejc, žnic ’жнец’, чэш., славац. žnec, славен. žnjèc. Ст.-рус. жьнецъ (з 1406 г.). Ц.-слав. жьньць (Міклашыч, Lex. palaeosl.). Прасл. žьn‑ьcь (параўн. жаць 1), як *borьcь, *lovьcь (гл. Слаўскі, SP, 1, 100). Фасмер, 2, 60; Сцяцко, Афікс. наз., 39.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жне́йка, -і, ДМ жне́йцы, мн. -і, жне́ек, ж.

1. гл. жнец.

2. Тое, што і жняярка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

reaper [ˈri:pə] n.

1. жнец; жняя́

2. жняя́рка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

żniwiarz

м. жнец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)