Жалуды́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Жалуды́
Р. Жалудо́ў
Д. Жалуда́м
В. Жалуды́
Т. Жалуда́мі
М. Жалуда́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Марскія жалуды 3/177

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

марскія жалуды

т. 10, с. 134

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

жо́луд

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. жо́луд жалуды́
Р. жо́луда жалудо́ў
Д. жо́луду жалуда́м
В. жо́луд жалуды́
Т. жо́лудам жалуда́мі
М. жо́лудзе жалуда́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жо́луд, -а, М -дзе, мн. жалуды́, жалудо́ў, м.

Плод дуба.

|| прым. жалудо́вы, -ая, -ае.

Жалудовая шкарлупіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жо́луд (мн. жалуды́) м. жёлудь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жо́луд, ‑а, М ‑дзе; мн. жалуды, ‑оў; м.

Плод дуба. Пад дубамі зямлю густа ўсцілалі жоўта-зялёныя жалуды. Шамякін. Выйшлі вепры жалудоў Пашукаць каля дубоў. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпо́каць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; незак. (разм.).

Падаючы, стукаючыся аб што-н., утвараць кароткі глухі гук.

Жалуды шпокалі з дуба на дол.

|| аднакр. шпо́кнуць, -не; -ні.

|| наз. шпо́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

acorn

[ˈeɪkɔrn]

n.

жо́луд -а m., pl. жалуды́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Кнытава́ць ’збіваць жардзінкай жалуды’ (ТС). Да кнут (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)