дэфі́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэфі́с дэфі́сы
Р. дэфі́са дэфі́саў
Д. дэфі́су дэфі́сам
В. дэфі́с дэфі́сы
Т. дэфі́сам дэфі́самі
М. дэфі́се дэфі́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дэфі́с, -а, мн. -ы, -аў, м.

Кароткая злучальная рыска паміж двума словамі, а таксама знак пераносу ці знак скарачэння ў выглядзе такой рыскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэфі́с м. дефи́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэфі́с, ‑а, м.

Кароткая рыска, якая служыць для злучэння двух слоў (рабоча-сялянскі), з’яўляецца знакам пераносу або скарачэння слова (б-ка).

[Ад лац. divisio — раздзел.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэфі́с м палігр Divis [-´vi:s] n -es, -e; Téilungsstrich m -(e)s, -e, Bínde strich m (злучальная рыска); Trénnungsstrich m (знак пераносу)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэфі́с

(рус. дефис < ням. Divis, ад лац. divisio = раздзел)

кароткая злучальная рыска паміж двума словамі або знак пераносу слова ці яго скарачэння (напр. бела-ружовы, сон-ца, б-ка).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

hyphenate [ˈhaɪfəneɪt] v. піса́ць праз дэфі́с/злучо́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дефи́с дэфі́с, -са м., злучо́к, -чка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злучо́к, ‑чка, м.

Арфаграфічны знак (-), які злучае два словы ў адно; дэфіс, напрыклад: дзе небудзь, школа-інтэрнат, па-новаму, жоўта-зялёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

hyphen [ˈhaɪfn] n.

1. дэфі́с, злучо́к

2. знак перано́су з аднаго́ радка́ на другі́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)