ды́мніца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ды́мніца ды́мніцы
Р. ды́мніцы ды́мніц
Д. ды́мніцы ды́мніцам
В. ды́мніцу ды́мніцы
Т. ды́мніцай
ды́мніцаю		 ды́мніцамі
М. ды́мніцы ды́мніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ды́мніца I ж., обл. (курная изба) ды́мница

ды́мніца II ж., бот. дымя́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дымніца 4/325

- » - лекавая 4/325 (іл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дымніца

т. 6, с. 283

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ды́мніца, назва расліны (БРС) = рус. дымя́нка; таксама ’курная хата’ (Касп.), ’дымаход, ляжак’ (Бяльк.). Утварэнне прасл. характару суфіксам *‑ica ад прыметніка *dymьnъ (*dymьnica; агляд форм і семантыкі ў слав. мовах гл. у Трубачова, Эт. сл., 5, 203–204).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дымя́нка бот. дымні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)