дыктату́ра, -ы, мн. -ы, -ту́р, ж.

Нічым не абмежаваная дзяржаўная ўлада, якая апіраецца на сілу пануючага класа.

○

Дыктатура пралетарыяту — улада рабочага класа, якая ўсталявалася ў Расіі пасля 1917 г. ў выніку сацыялістычнай рэвалюцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыктату́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дыктату́ра дыктату́ры
Р. дыктату́ры дыктату́р
Д. дыктату́ры дыктату́рам
В. дыктату́ру дыктату́ры
Т. дыктату́рай
дыктату́раю		 дыктату́рамі
М. дыктату́ры дыктату́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыктату́ра ж. диктату́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыктату́ра, ‑ы, ж.

1. Дзяржаўная ўлада, якая апіраецца на сілу пануючага класа. Ваенная дыктатура. Дыктатура буржуазіі.

2. У Старажытным Рыме — паўнамоцтвы, улада дыктатара; час панавання дыктатара.

•••

Дыктатура пралетарыяту — дзяржаўная ўлада рабочага класа, які перамог у сацыялістычнай рэвалюцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дыктатура 4/323, 363

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дыктатура

т. 6, с. 280

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дыктату́ра ж. Diktatúr f -, -en;

вайско́вая дыктату́ра Militärdiktatur f;

неабмежава́ная дыктату́ра únumschränkte Diktatúr;

устанаві́ць дыктату́ру éine Diktatúr erríchten;

зве́ргнуць дыктату́ру éine Diktatúr stürzen;

жыць пры дыктату́ры in éiner Diktátur lében;

паку́таваць ад чыёй-н. дыктату́ры únter j-s (G) Diktatúr zu léiden háben

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дыктату́ра

(лац. dictatura)

I) паўнамоцтвы, улада дыктатара ў Стараж. Рыме;

2) нічым не абмежаваная ўлада, якая абапіраецца на сілу пануючага класа;

3) спосаб ажыццяўлення дзяржаўнай улады, палітычны рэжым (напр. ваенная д).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Дыктату́ра ’дыктатура’ (БРС). Рус. диктату́ра, укр. диктату́ра. Паводле Шанскага (1, Д, Е, Ж, 119–120), з ням. або франц. моў (з сярэдзіны XIX ст.): ням. Diktatur (< франц.), франц. dictature ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дыктату́ра

(лац. dictatura)

1) нічым не абмежаваная дзяржаўная ўлада;

2) перан. панаванне, дыктат чаго-н. (напр. д. грошай, д. сумлення).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)