Свя́та-Ду́хаў

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. Свя́та-Ду́хаў Свя́та-Ду́хава Свя́та-Ду́хава Свя́та-Ду́хавы
Р. Свя́та-Ду́хавага Свя́та-Ду́хавай
Свя́та-Ду́хавае
Свя́та-Ду́хавага Свя́та-Ду́хавых
Д. Свя́та-Ду́хаваму Свя́та-Ду́хавай Свя́та-Ду́хаваму Свя́та-Ду́хавым
В. Свя́та-Ду́хаў (неадуш.)
Свя́та-Ду́хавага (адуш.)
Свя́та-Ду́хаву Свя́та-Ду́хава Свя́та-Ду́хавы (неадуш.)
Свя́та-Ду́хавых (адуш.)
Т. Свя́та-Ду́хавым Свя́та-Ду́хавай
Свя́та-Ду́хаваю
Свя́та-Ду́хавым Свя́та-Ду́хавымі
М. Свя́та-Ду́хавым Свя́та-Ду́хавай Свя́та-Ду́хавым Свя́та-Ду́хавых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Духаў Мікалай Леанідавіч

т. 6, с. 266

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ду́х

‘звышнатуральная істота’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ду́х ду́хі
Р. ду́ха ду́хаў
Д. ду́ху ду́хам
В. ду́ха ду́хаў
Т. ду́хам ду́хамі
М. ду́ху ду́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

шама́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Чараўнік, знахар у народаў, рэлігія якіх заснавана на кульце духаў, магіі.

|| ж. шама́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. шама́нскі, -ая, -ае.

Шаманскія заклінанні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

джы́ны, ‑аў; адз. джын, ‑а, м.

Назва добрых і злых духаў у арабскай і персідскай міфалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́ры,

У персідскай міфалогіі — міфічная істота ў выглядзе прыгожай крылатай жанчыны, якая ахоўвае людзей ад злых духаў.

[Перс. päri.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ghostly

[ˈgoʊstli]

adj.

1) як здань; бляды́, бле́дны; цьмя́ны, няя́сны

2) пра ду́хаў

ghostly legends — леге́нды пра ду́хаў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рэлі́гія, ‑і, ж.

Адна з форм грамадскай свядомасці — сукупнасць містычных уяўленняў, якія грунтуюцца на веры ў звышнатуральныя сілы і істоты (багоў, духаў).

[Лац. religio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэлі́гія, -і, ж.

1. Адна з форм грамадскай свядомасці — сукупнасць духоўных уяўленняў, што грунтуюцца на веры ў звышнатуральныя сілы і істоты (багоў, духаў), якія з’яўляюцца прадметам пакланення.

2. мн. -і, -гій. Адзін з напрамкаў такой грамадскай свядомасці.

Сусветныя рэлігіі (будызм, іслам, хрысціянства).

|| прым. рэлігі́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шама́н, ‑а, м.

Чараўнік, знахар у народаў, рэлігія якіх заснавана на кульце духаў, на магіі. — Шаманы, ведзьмары яго [народ] лячылі, шаптухі зеллем кармілі, народ выміраў. Рамановіч.

[Эвенкійскае — узбуджаны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)