дурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; незак. (разм.).

1. гл. адурэць.

2. Сваволіць, гарэзаваць.

Дзеці дурэюць усю раніцу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дурэ́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. дурэ́ю дурэ́ем
2-я ас. дурэ́еш дурэ́еце
3-я ас. дурэ́е дурэ́юць
Прошлы час
м. дурэ́ў дурэ́лі
ж. дурэ́ла
н. дурэ́ла
Загадны лад
2-я ас. дурэ́й дурэ́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час дурэ́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дурэ́ць несов., разг.

1. шали́ть, балова́ться; (шалить без удержу) беси́ться; (вести себя несерьёзно, проказничать) дура́читься, пове́сничать;

дзе́ці дурэ́юць — де́ти шаля́т (балу́ются);

2. одурма́ниваться;

д. ад па́хаў — одурма́ниваться за́пахами

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дурэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; незак.

1. Забаўляцца, сваволіць, дурыцца. Некалькі хлапчукоў-падлеткаў дурэлі, ганяючыся адзін за адным на прасторным ганку клуба, асветленым гірляндай электралямпачак. Хадкевіч. — Ну, Ігнат, глядзі, брат, Не дурэй, вучыся. Колас.

2. Разм. Прыходзіць у стан адурэння; ачмурацца. Дурэць ад пахаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дурэ́ць разм.

1. (сваволіць) Póssen réißen*; Fáxen máchen; herúmalbern vi, herúmkaspern vi; Wítze réißen*; (tólle) Stréiche máchen [verüben]; únartig [áusgelassen] sein;

не дурэ́й! sei ártig!;

2. (адурманіцца) sich betäuben, sich benébeln; betäubt [benébelt] wérden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; зак.

1. Страціць здольнасць усведамляць што-н.

А. ад ператамлення.

2. Прыйсці ў адурэлы стан ад розных пахаў.

Адурэла галава ад чаромхі.

|| незак. дурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Дурэ́ць ’дурэць’. Рус. дуре́ть, укр. дурі́ти ’тс’, польск. durzeć ’упадаць у задуменнасць і да т. п.’, чэш. duřeti ’быць у збянтэжанасці, глядзець азадачана’, славен. duréti ’тупа, бяздумна глядзець’ (гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 160–161, але без бел. матэрыялу). Прасл. *durěti звязана з прасл. *dur‑ (гл. дурны́).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гарэ́заваць, -зую, -зуеш, -зуе; -зуй; незак.

Сваволіць, дурэць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дуры́цца, дуру́ся, ду́рышся, ду́рыцца; незак. (разм.).

Сваволіць, дурэць.

Хопіць табе д., займіся справай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раздурэ́цца, -э́юся, -э́ешся, -э́ецца; зак. (разм.).

Пачаць моцна дурэць.

Дзеці раздурэліся, не суняць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)