Дубо́ўка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Дубо́ўка
Р. Дубо́ўкі
Д. Дубо́ўцы
В. Дубо́ўку
Т. Дубо́ўкай
Дубо́ўкаю
М. Дубо́ўцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дубо́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дубо́ўка дубо́ўкі
Р. дубо́ўкі дубо́вак
Д. дубо́ўцы дубо́ўкам
В. дубо́ўку дубо́ўкі
Т. дубо́ўкай
дубо́ўкаю		 дубо́ўкамі
М. дубо́ўцы дубо́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дубо́ўка ж., сад. дубо́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дубоўка Уладзімір Мікалаевіч

т. 6, с. 245

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дубо́вка сад. дубо́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Адбіццё́ ’адлюстраванне’, адбіваць ’абазначаць’ (Яруш.), адбіванне (Гарэц.) < польск. odbicie, odbić. Параўн. Дубоўка, Узв., 1929, 5.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Суне́га ’пяшчота; палкасць’ (У. Дубоўка, Стан.). З су- і нега, гл. (паэтычны наватвор?), параўн. кунега, кунежыцца, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ве́тразь (паэт.) ’парус’ (КТС, У. Дубоўка; БРС). Новаўтварэнне ад ве́цер (гл.) і непрадуктыўнага суфікса ‑азь. Сюды ж прым. ветразевы (КТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Адлюстро́ўваць (БРС). Неалагізм 20‑х гадоў XX ст., створаны Ул. Дубоўкам (Дубоўка, Узв., 1927, 6; Гіст. мовы, 2, 249). Гл. люстра.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ВАЛНЕ́Я,

возера ў Беларусі, у Гарадоцкім р-не Віцебскай вобл., у бас. р. Обаль, за 33 км на Пн ад г. Гарадок. Пл. 0,27 км², даўж. 1 км, найб. шыр. 500 м. Пл. вадазбору 6,25 км². Схілы катлавіны выш. да 3 м, парослыя забалочаным лесам і хмызняком, часткова пад лугам. Выцякае ручай у р. Дубоўка.

т. 3, с. 482

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)