дрызі́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дрызі́на дрызі́ны
Р. дрызі́ны дрызі́н
Д. дрызі́не дрызі́нам
В. дрызі́ну дрызі́ны
Т. дрызі́най
дрызі́наю		 дрызі́намі
М. дрызі́не дрызі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

дрызі́на, -ы, мн. -ы, -зі́н, ж.

Самаходная чыгуначная машына, якая служыць для перавозкі людзей і грузаў на невялікую адлегласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дрызі́на ж., ж.-д. дрези́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрызі́на, ‑ы, ж.

Самаходная чыгуначная ваганетка або платформе, на якой перавозяць людзей і грузы на невялікую адлегласць.

[Ням. Draisine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрызіна

т. 6, с. 226

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дрызі́на ж чыг Draisíne [drai- і drɛ-] f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Дрызі́на ’дрызіна’ (БРС). Рус. дрези́на, укр. дрези́на. Бел. лексема, магчыма, запазычанне з рус. У рус. мове гэта слова запазычана ў сярэдзіне XIX ст. з ням. Draisine, Dräsine (ад імя вынаходніка дрызіны). Гл. Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 188–189.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дрызі́на

[ням. Draisine, ад K. Drais = прозвішча ням. вынаходцы (1785—1851)]

невялікая чыгуначная платформа або ваганетка, якая прыводзіцца ў рух уручную або рухавіком; выкарыстоўваецца для перавозкі людзей і грузаў на невялікую адлегласць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

аўтадрызі́на, -ы, мн. -ы, -зін, ж.

Дрызіна з рухавіком унутранага згарання.

|| прым. аўтадрызі́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дрези́на ж.-д. дрызі́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)