друка́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Работнік друкарскай справы, паліграфічнай вытворчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

друка́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. друка́р друкары́
Р. друкара́ друкаро́ў
Д. друкару́ друкара́м
В. друкара́ друкаро́ў
Т. друкаро́м друкара́мі
М. друкару́ друкара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

друка́р, -ра́ м. печа́тник; типо́граф; (занимающийся книгопечатанием — ещё) книгопеча́тник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

друка́р, ‑а, м.

Работнік друкарскай справы; паліграфіст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

друка́р м Drúcker m -s, -; Búchdrucker m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

друка́р

(польск. drukarz, ад ням. Druck = друк)

работнік друкарскай справы; паліграфіст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Друка́р ’друкар’. Гл. друк 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

друка́р

(польск. drukarz, ад ням. Druck = друк)

работнік друкарні.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

тыпо́граф

‘друкар’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тыпо́граф тыпо́графы
Р. тыпо́графа тыпо́графаў
Д. тыпо́графу тыпо́графам
В. тыпо́графа тыпо́графаў
Т. тыпо́графам тыпо́графамі
М. тыпо́графе тыпо́графах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

книгопеча́тник уст. друка́р, -ра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)