дружко́ў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дружко́ў дружко́ва дружко́ва дружко́вы
Р. дружко́вага дружко́вай
дружко́вае		 дружко́вага дружко́вых
Д. дружко́ваму дружко́вай дружко́ваму дружко́вым
В. дружко́ў (неадуш.)
дружко́вага (адуш.)		 дружко́ву дружко́ва дружко́вы (неадуш.)
дружко́вых (адуш.)
Т. дружко́вым дружко́вай
дружко́ваю		 дружко́вым дружко́вымі
М. дружко́вым дружко́вай дружко́вым дружко́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дружо́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дружо́к дружкі́
Р. дружка́ дружко́ў
Д. дружку́ дружка́м
В. дружка́ дружко́ў
Т. дружко́м дружка́мі
М. дружку́ дружка́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дружкі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Дружкі́
Р. Дружко́ў
Д. Дружка́м
В. Дружкі́
Т. Дружка́мі
М. Дружка́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Перавя́з ’нізкі (грыбоў), перавязаныя ў адзін пук’ (Нар. Гом.), пе́равязь ’палоска матэрыі, перакінутая цераз плячо, для падтрымання пашкоджанай рукі’ (ТСБМ), пере́везь ’перавясла’ (ЛА, 2), сюды ж перавя́зіч ’рушнік, якім перавязваюць дружкоў маладога’ (добр., Мат. Гом.), перавя́зіна ’вянец зруба пад вокнамі і дзвярыма’, перавя́зьмы ’апошнія вянкі зруба’ (Мат. Гом.; ЛА, 4), перавя́зісты ’худы, высокі’ (Сцяшк. Сл.), перэўя́зісты ’тонкі, перацягнуты пасярэдзіне’ (ТС), ’які з шыяпадобнай перацяжкай (пра жука)’ (шальч., Сл. ПЗБ), — да апошняга параўн. польск. przewiąz/przewięz = owad przewięzisty (як пчала, аса, мурашка). Усе да перавя́заць ’перавязаць’ < прасл. *pervęzati, параўн. укр. перевʼязати, рус. перевяза́ть, польск. przewiązać, чэш. převázati, славен. prevézati, серб.-харв. преве́зати, превези́вати.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)