дзірако́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзірако́л дзірако́лы
Р. дзірако́ла дзірако́лаў
Д. дзірако́лу дзірако́лам
В. дзірако́л дзірако́лы
Т. дзірако́лам дзірако́ламі
М. дзірако́ле дзірако́лах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзірако́л, ‑а, м.

Разм. Канцылярская прылада для прабівання круглых дзірак у паперы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзірако́л м. Lócher m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

dziurkacz

м. перфаратар; дзіркакол; дзіракол

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Lócher

m -s, -

1) дзірако́л

2) перфара́тар

3) кампо́сцер

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)