дво́ечніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дво́ечніца дво́ечніцы
Р. дво́ечніцы дво́ечніц
Д. дво́ечніцы дво́ечніцам
В. дво́ечніцу дво́ечніц
Т. дво́ечніцай
дво́ечніцаю		 дво́ечніцамі
М. дво́ечніцы дво́ечніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дво́ечніца ж., разг. дво́ечница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дво́ечніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да двоечнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дво́ечнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Вучань, які часта атрымлівае нездавальняючыя адзнакі.

|| ж. дво́ечніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дво́ечница дво́ечніца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)