даку́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. даку́ка
Р. даку́кі
Д. даку́цы
В. даку́ку
Т. даку́кай
даку́каю
М. даку́цы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

даку́ка, -і, ДМ -ку́цы, ж. (разм.).

1. Турбота, клопат.

Спіць дзіця, не ведае дакукі.

2. Нуда, маркота.

З дакукі піша пісьмы.

3. Надакучлівая просьба, справа.

Яго заявы — адна д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даку́ка ж.

1. забо́та, печа́ль, го́ре ср.;

спіць дзіця́, не ве́дае ~кі — спит дитя́, забо́т (печа́ли, го́ря) не зна́ет;

2. (неудовольствие) доса́да;

3. (назойливая просьба) доку́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даку́ка, ‑і, ДМ ‑куцы, ж.

Разм.

1. Турбота, клопат. Спіць дзіця, не ведае дакукі. □ — То перш трэба навучыцца, паважаная дзяўчына. Бо мне трэба такія, каб ужо працавалі. А то што ж — замест помачы я буду мець дакуку: абучаць вас. Скрыган.

2. Нуда, маркота. Працаваць адной — дакука, Кліча бабка ўнучку, унука — І палоць, і паліваць, Прарываць і аграбаць. Шушкевіч. Не пісьмы з нейкае дакукі Начамі піша чалавек. Ідзе па лесвіцы навукі, Не адстае: імклівы век. Бялевіч.

3. Зайздрасць, злосць, выкліканыя чым‑н. Другім добрым пластуном аказаўся камандзір падрыўной групы Гнядкоў і трэцім, на здзіўленне і дакуку маладзейшым, — стары Маеўскі. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даку́ка ж разм

1. (турбота) Sórge f -, -n; Befürchtung f -, -en; Kúmmer m -s, -;

2. (абцяжарванне) Belästigung f -, -en; zúdringliches Bítten;

3. (нуда, маркота) Lángweiligkeit f -, -en;

4. (зайздрасць, злосць) Ärger m -s; Verdrúss m -es; Neid m -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

назо́ла

‘дакука’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. назо́ла
Р. назо́лы
Д. назо́ле
В. назо́лу
Т. назо́лай
назо́лаю
М. назо́ле

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

назо́ла, -ы (разм.).

1. ж. Дакука, назалянне.

2. ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -е, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -зо́л. Той (тая), хто дакучае.

Не чалавек, а н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

доку́ка уст., прост. даку́ка, -кі ж., назо́ла, -лы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бе́здар, ‑ы, ж.

Разм. Бяздарны, няздатны чалавек. Глухмень, правінцыі дакука — Паняцце бездараў пустых. І там, там творыцца навука, Калі к навуцы здатны ты. Бачыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nuisance

[ˈnu:səns]

n.

1) назо́ла f. (пра асо́бу і пра рэч)

2) даку́ка f.

What a nuisance! — Што за даку́ка!

3) шко́да f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)