даве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Асоба, якая выдала каму-н. даверанасць ад свайго імя.

|| ж. даве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. даве́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даве́рнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. даве́рнік даве́рнікі
Р. даве́рніка даве́рнікаў
Д. даве́рніку даве́рнікам
В. даве́рніка даве́рнікаў
Т. даве́рнікам даве́рнікамі
М. даве́рніку даве́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даве́рнік м., юр. довери́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даве́рнік, ‑а, м.

Той, хто выдаў каму‑н. даручэнне (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даве́рнік м. юрыд. Vóllmachtgeber m -s, -; Áuftraggeber m -s, -, Mandánt m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

даве́рніца, ‑ы, ж.

Жан. да давернік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вери́тель уст. даве́рнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

довери́тель юр. даве́рнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

mocodawca

м. кніжн. юр. давернік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

beneficiary [ˌbenɪˈfɪʃəri] n.

1. асоба, яка́я атрыма́ла вы́гаду ад чаго́-н.

2. law спадкае́мец, спадкае́мнік; спадкае́мніца; даве́рнік ула́снасці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)