дабрачы́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чалавек, які вызначаецца дабрынёй, чула адносіцца да людзей, дапамагае, чым можа.

|| ж. дабрачы́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. дабрачы́нніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дабрачы́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дабрачы́нец дабрачы́нцы
Р. дабрачы́нца дабрачы́нцаў
Д. дабрачы́нцу дабрачы́нцам
В. дабрачы́нца дабрачы́нцаў
Т. дабрачы́нцам дабрачы́нцамі
М. дабрачы́нцу дабрачы́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дабрачы́нец, -нца м.

1. благоде́тель;

2. благотвори́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дабрачы́нец, ‑нца, м.

Тое, што і дабрадзей (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дабрачы́нец м. гл. дабрaдзeй

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Дабрачы́нец. Гл. дабрачы́нны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дабрачы́нніца, ‑ы, ж.

Жан. да дабрачынец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

benefactor [ˈbenɪfæktə] n. fml дабрадзе́й, дабрачы́нец, добразычлі́вец

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dobroczyńca

м. дабрачынец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

благотвори́тель уст. дабрачы́нец, -нца м.; (благодетель) дабрадзе́й, -дзе́я м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)